شرکت مادرتخصصی خدمات کشاورزی

سید محمد مجابی مدیرعامل شرکت مادرتخصصی خدمات کشاورزی دریای خزر را موهبتی بی نظیر و گنجینه ارزشمند دانست.   به گزارش روابط عمومی شرکت مادرتخصصی خدمات کشاورزی و به نقل از خبرگزاری مهر، سید محمد مجابی مدیر عامل این شرکت و کارشناس حوزه کشاورزی و محیط زیست پیرامون روز دریای خزر و اهمیت آن گفت: دریای خزر از گذشته تا کنون به لحاظ اقتصادی، زیست محیطی و سیاسی اهمیت ویژه داشته است، این اهمیت در دهه‌های اخیر ضریب فراوان یافته است. وی افزود: روز خزر درواقع برای یادآوری این نعمت بی بدیل و بررسی ارزش‌های آن است.   مجابی اظهار داشت: خزر بزرگ‌ترین دریاچه جهان به لحاظ ارزش‌های زیست‌محیطی، از دیدگاه ملی، منطقه‌ای و حتی جهانی است. دریای خزر با وسعت ۴۳۶ هزار کیلومتر مربع بزرگترین دریاچه جهان است و طول پیرامون آن به ۷ هزار کیلومتر می‌رسد.   این کارشناس حوزه کشاورزی تصریح نمود: این دریاچه از نظر تنوع زیستی بسیار غنی است و حدود ۴۰۰ گونه آبزی، بومی در آن وجود دارد، ماهیان خاویاری از مهم‌ترین آنها می‌باشند. علاوه بر منابع زنده، این دریا پس از خلیج فارس و سیبری، به لحاظ ذخایر نفت و گاز موجود در ساحل و زیربستر در مقام سوم قرار دارد. خزر برای حدود ۱۱ میلیون سکنه حاشیه خود، هزاران فرصت شغلی ایجاد کرده است و منبع اصلی درآمد محسوب می‌شود.   وی بیان داشت: اگر دریای خزر غمگین است به خاطر چالش‌های زیست محیطی است که پهنه آبی دریای خزر با آن مواجه است، نخست به دلیل تأثیرپذیری از آلودگی‌های مختلف که بخش‌هایی از آن منشأ خشکی دارد و در اثر فعالیت‌های رو به گسترش نفتی (اکتشاف، استخراج، حمل و نقل و پالایش) در محیط دریایی و سواحل آن می‌باشد، در طول دهه‌های اخیر روند زیست‌محیطی نگران‌کننده‌ای داشته است. به دلیل نبود چارچوب حقوقی جامع و به موازات آن عدم تعهد لازم کشورهای ذی‌نفع برای رعایت مسائل زیست‌محیطی و بهره‌برداری مطلوب از منابع زیستی این دریا، اعمال تدابیر زیست‌محیطی به خوبی امکان‌پذیر نبود. نمونه بارز آن ورود آلاینده‌ها اعم از نفتی، صنعتی و کشاورزی به این پهنه آبی و تخریب سواحل و زیستگاه‌هاست.   مجابی با اشاره به اینکه این آلاینده‌ها مروارید خزر یعنی خاویار را با مشکل مواجه کرده، گفت: این آلاینده‌ها باعث کاهش شدید ذخایر ماهیان خاویاری در سال‌های اخیر و هجوم گونه‌ی بیگانه و مضر شانه‌دار شده است.   این مقام‌مسئول اشاره داشت: کلی افزایش میزان استفاده در قالب فعالیت‌های گردشگری ساحلی بدون توجه به توان سرزمین Land Capability و ظرفیت برد Carrying Capacity و اثرات محیط زیستی EIA و افزایش جمعیت در سکونتگاه‌های نوار ساحلی خزر که منجر به افزایش برداشت از منابع و ذخایر خشکی و دریایی و تخریب آنها می‌شود، از دیگر چالش‌های جدی خزر تغییر کاربری اراضی، شکار و صید غیرمجاز پرندگان و آبزیان و برداشت بی رویه شن و ماسه از ساحل دریا و رودخانه‌ها است که موجب افزایش میزان فرسایش ساحلی شده است.   وی تصریح نمود: روز دریای خزر روز بین المللی است و مربوط به کنواسیون تهران است. با توجه به بحرانی بودن وضعیت زیست‌محیطی دریای خزر، ضرورت استفاده از یک اهرم قانونی در قالب یک کنوانسیون منطقه‌ای برای حفاظت از محیط زیست دریای خزر ضروری بود. در سال ۱۹۹۵ پنج کشور حاشیه دریای خزر (آذربایجان، ایران، قزاقستان، روسیه و ترکمنستان) برای جلوگیری از تخریب بیشتر محیط زیست این پهنه آبی و نجات آن، در مورد اجرای برنامه‌ای بدین منظور تحت عنوان برنامه محیط زیست دریای خزر (CEP) به توافق رسیدند.   سید محمد مجابی تاکید کرد: تلاش‌هایی از سال ۱۳۷۵ با برگزاری اجلاس منطقه‌ای در ژنو شروع و تا آبان ماه سال ۱۳۸۲ تداوم پیدا کرد. نتیجه این اقدامات تدوین یک چارچوب حقوقی زیست محیطی به منظور ایجاد تعهدات برای کشورهای ساحلی بود که این سند تحت عنوان «کنوانسیون حفاظت از محیط زیست دریایی دریای خزر» در ۱۳ آبان ماه سال ۱۳۸۲ (۴ نوامبر ۲۰۰۳) به امضا وزرای محیط زیست و نمایندگان تام الاختیار کشورهای ساحلی دریای خزر در تهران رسید و عنوان «کنوانسیون تهران» را نیز کسب کرد.   وی در این رابطه افزود: این کنوانسیون نهایتاً در تاریخ ۲۱ مردادماه ۱۳۸۵ لازم الاجرا گردید و از آن به بعد این روز بعنوان «روز دریای خزر» نامیده شد و به همین مناسبت هر ساله مراسم بزرگداشت این روز در کشورهای عضو این کنوانسیون برگزار می‌گردد.   مدیرعامل شرکت مادرتخصصی خدمات کشاورزی بیان داشت: بر اساس این کنوانسیون کشورهای ساحلی منطقه برای حفظ محیط زیست دریای خزر در زمینه جلوگیری، کاهش و کنترل آلودگی، جلوگیری از ورود، کنترل و از بین بردن گونه‌های مهاجم، موارد اضطراری زیست محیطی، حفاظت و نگهداری و احیای منابع زنده دریایی، مدیریت مناطق ساحلی، نوسانات سطح آب دریای خزر، ارزیابی زیست محیطی، پایش، تحقیق و توسعه، تبادل و دسترسی به اطلاعات و سایر موارد همکاری خواهند نمود. بدین ترتیب با داشتن چارچوب حقوقی مورد قبول کشورهای حاشیه خزر و سازمان‌های بین المللی، امکان اجرای ضوابط و مقررارت پیش بینی شده میسر خواهد بود.   وی اظهار نمود: یکی از مهمترین پروتکل‌های الحاقی به کنوانسیون تهران، پروتکل «آمادگی، واکنش و همکاری منطقه‌ای در مبارزه با سوانح آلودگی نفتی» است. این پروتکل به نحوه مقابله با آلودگی‌های نفتی که در اثر سوانح دریایی ممکن است در دریای خزر روی دهند می‌پردازد.   مجابی با اشاره به اینکه آلودگی در مبارزه با سوانح آلودگی نفتی شاید دغدغه اول دریای خزر نباشد بیان داشت: آلودگی نفتی در دریای خزر تهدیدی جدی است اما در عین حال در چهارمین کنفرانس کشورهای عضو کنوانسیون تهران در تاریخ ۲۰ الی ۲۲ آذرماه ۱۳۹۱ متن پروتکل «حفاظت از دریای خزر در برابر آلودگی‌های ناشی از منابع و فعالیت‌های مستقر در خشکی» هم مورد تصویب کلیه کشورهای عضو قرار گرفت. این پروتکل به کاهش آلودگی دریای خزر ناشی از منابع مستقر در خشکی می‌پردازد. ورود چنین آلودگی‌هایی به دریا عمدتاً از طریق رودخانه‌ها صورت می‌گیرد.   این مقام‌مسئول تصریح نمود: در پنجمین کنفرانس کشورهای عضو کنوانسیون تهران که در اردیبهشت ماه ۱۳۹۳ در ترکمنستان برگزار شد پروتکل «حفاظت تنوع زیستی» تهیه گردید. این پروتکل به حفاظت از تنوع زیستی دریای خزر با تاکید بر حفاظت گونه‌ای و همچنین حفاظت از زیست گاه‌ها می‌پردازد و پروتکل نهایی در خصوص «ارزیابی اثرات زیست محیطی فرامرزی» است که کشورهای عضو، متعهد می‌گردند تا پیش از اجرای طرح‌های بزرگ که احتمال دارد اثرات سو فرامرزی برای سایر کشورها در منطقه دریای خزر ایجاد کنند، مطالعات ارزیابی اثرات زیست محیطی انجام داده و گزارش آن را به دبیرخانه کنوانسیون و کشورهای عضو درخواست کننده ارائه دهند. این پروتکل هنوز تحت بررسی کارشناسی توسط کشورهای منطقه قرار دارد.   این کارشناس حوزه کشاورزی و محیط زیست با اشاره به رشد مساحت دریای خزر گفت: دریای خزر در حال رشد است، مساحت این دریا در اوایل قرن بیستم ۴۲۰ هزار کیلومتر مربع بود. بین سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۱ میلادی (۱۳۰۹ تا ۱۳۲۰ خورشیدی) و ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۷ (۱۳۴۹ تا ۱۳۵۶) سطح آب با سرعت بیش از ۱۶ سانتی‌متر در سال عقب‌نشینی کرد؛ زیرا برداشت آب از رودخانه‌های تغذیه‌کننده دریا بسیار زیاد بود و آب ورودی نمی‌توانست حجم تبخیری را جایگزین کند.   وی در ادامه گفت: از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۴ میلادی (۱۳۵۷ تا ۱۳۷۳ خورشیدی) سطح آب دوباره سریعاً رو به رشد گذاشت و ارتفاع آب سالانه بین ۵ تا ۴۰ سانتی‌متر بالا آمد، بطوری‌که آب بین ۵ تا ۲۵ کیلومتر به داخل خشکی نفوذ کرد و دو میلیون هکتار زمین نویافته زیر آب رفت و امروزه سطح آب هنوز در حال رشد است ولی دانشمندان، علت آن را نه رشد حجم آب بلکه رشد زمین دریا می‌دانند. یکی از این دانشمندان به نام تیتارنکو تخمین می‌زند که این رشد تا ۲۰۰ سال آینده ادامه خواهد داشت و احتمال دارد تا نیمه دوم قرن بیست و یکم سطح آب ۴۰ متر رشد کند. این امر کشورهای ساحلی را برآن داشته که کمتر در نزدیکی ساحل دریا سرمایه‌گذاری کنند. ایجاد صنایع استخراج نفت، گاز و پتروشیمی کنار این دریا ریسک بزرگی محسوب می‌شود.   مجابی در پایان با بیان اینکه آیا مسائل سیاسی سالهای اخیر در حفظ و نگهداری دریای خزر اثر منفی ندارد، تاکید کرد: همه باید بدانند نامهربانی با طبیعت به خودمان بر می‌گردد. دریای خزر موهبتی بی نظیر و گنجینه با ارزشی است. البته ایران در نگهداری از این سرمایه الهی پیشتاز است و همکاری کشورهای دیگر هم با تفاوت‌هایی در حال گسترش است.